Het bezoek aan het nationaal monument White Sands was een deel van een tocht doorheen Texas en New Mexico van 10 tot 31 maart 2001 met als startplaats Dallas. In die tijd was er nog een rechtstreekse vlucht met Sabena van Zaventem naar Dallas.

boven het pakijs ergens tussen Groenland en Canada

De voornaamste bezochte plaatsen waren:

• Padre Island National Seashore
• Aransas NWR
• South Padre Island
• Laguna Atascosa NWR
• Boca Chica
• Santa Ana NWR
• Falcon State Park
• Big Bend NP
• Big Bend State Park
• Fort Davis State Park
• Guadalupe Mountains NP
• Carsbad Caverns NP
• White Sands National Monument
• Bosque del Apache NWR
• Valley of Fires SP

We kampeerden 15 maal en huurden 5 x een motelkamer.

Vooral in de nationale parken is kamperen aangewezen zo vertoeft men midden in de natuur; op druk bezochte plaatsen is het verstandig om tijdig op de kampeerplaats aan te komen. Informeer op voorhand op www.nps.gov over de mogelijkheden.

In een National Wildlife Refuge is kamperen meestal niet mogelijk en sommige State Parks hebben slechts een zeer beperkt aantal kampeerplaatsen.

Voor het bezoek aan White Sands verbleven we in de KOA van Alamogordo.

uit onze nota's:

Het bezoekerscentrum is in New Mexicaanse stijl gebouwd en in de tuin groeit een verzameling woestijnplanten. De weg doorheen het gipsduinengebied doet het ergste vermoeden in verband met het aantal bezoekers want het is bijna file rijden. Verderop valt het wel mee want het gebied is zodanig groot dat veel volk er eigenlijk niet opvalt. De meesten blijven toch op de parkings hangen en sommigen houden er zelfs een barbecue. Er mag overal gelopen worden en er staan dan ook overal voetsporen maar ze worden vlug weer ondergestoven door de krachtige wind. Over de meeste duinen hangt trouwens een waas van opstuivend zand. Men kan er zien hoe de gipsmassa langzaam bezit neemt van de plantengroei aan de ene kant van de duinen en hoe er een terrein achterblijft met lage evenwijdige richels, gelijkend op bandensporen, wanneer de duin weer verder gelopen is. Soms houden diepwortelende struikjes een zuil zand vast, terwijl de omgeving weggeblazen is zodat de plant als op een pedestal staat. Hier in leven blijven is voor elke plant een moeilijke zaak.

Het gipszand is zeer fijn en bijna spierwit. Het voelt koud aan. Wanneer de zonsondergang dichterbij komt worden sommige heuvelkammen door busladingen toeristen in bezit genomen. Terecht want het is de moeite waard.

nota: de opnamen dateren van voor het digitale tijdperk en gebeurden op Fuji Sensia, scans met Canon FS4000US en VueScan (www.hamrick.com)